آلبوم «نوازش لحظه‌ها» طی دو حضور رسمی در مسابقات جهانی، ابتدا در مسابقات بین‌المللی «گلوبال موزیک اواردز»، مدال نقره جهانی را در بخش «بهترین آهنگسازی» و «بهترین آلبوم» از آن خود کرد و بعد در جایزه بزرگ موسیقی «آکادمیا موزیک» به‌عنوان «بهترین آلبوم موسیقی» در بخش «اینسترومِنتال» و «اَمبیِنت» برگزیده شده است. نشست خبری این اثر با حضور عوامل آن برگزار شد.

در ابتدای این نشست «سید احمد میرمعصومی» توضیح داد: «در حال حاضر این آلبوم در یک رقابت جهانی دیگر به نام «یو کی اس دی» در کشور انگلستان هم با سه اثر شرکت کرده است که هر سه آهنگ به مرحله نیمه‌نهایی این مسابقه راه پیدا کرده‌اند. چارچوب این مسابقه که هنوز در حال برگزاری است به این صورت است که آثار راه‌یافته به مرحله نیمه‌نهایی حائز رتبه و کسب مدال می‌شوند یعنی همین الان که هنوز مسابقات به پایان نرسیده کسب مدال ما مسجل شده است. این اتفاق خوب به لطف خداوند و همکاری همه دوستان رقم خورده است.»

به گفته‌ی او، آلبوم «نوازش لحظه‌ها» یک آلبوم «سینماتیک» و اینسترومنتال است:‌ «خاصیتی که این آلبوم دارد این است که یک نوع هدایت‌گری تصویری در ذهن مخاطب ایجاد کرده و بر اساس محتوایی که روایت می‌کند، مخاطب را با خود همراه می‌کند. این آثار ذاتاً آثار «نَرِیتیو» یا روایتگر هستند و بدون این که شعر یا کلامی داشته باشند، مخاطب را به واسطه تصویرسازی موسیقایی با خود همراه می‌کنند. ژانر اصلی آلبوم سینماتیک است و شامل ۱۱ قطعه موسیقی است. یکی از قطعات آن به نام «یک رؤیای شیرین» در دو نسخه ارائه شده که یک نسخه آن ورژن گیتار آهنگ است.»

او در پاسخ به این پرسش که با توجه به اینکه موسیقی بی کلام آنچنان که باید در کشور ما شایع نیست و احتمال بازگشت مالی اثر بسیار اندک است، دلیلِ انتشار این اثر چه بوده است، گفت: «به نظر من ریسک‌پذیری یک رکن اصلی در موفقیت است که البته ریسکی برد برد است؛ یعنی شما به هر ترتیب یک اثری را خلق خواهید کرد که آن اثر یک عمر می‌ماند. ما باید برای فرهنگ و هنر کشورمان تلاش کنیم. برای من باعث افتخار است که این آلبوم اسم ایران را در دنیا زنده نگه داشته است. به هر حال ما باید از موسیقی و هنرمان نهایت استفاده را داشته باشم تا بتوانیم آن فرهنگ غنی خودمان را به دنیا نشان بدهیم. به اعتقاد من موسیقی می‌تواند یک ابزار دیپلماسی باشد.»

 «میرمعصومی» با بیان این مطلب که تولید این آلبوم از چهار سال و نیم پیش شروع شده است،‌ ادامه داد: «من در این چهار سال با اثرم زندگی کردم. واقعاً نقش دوستان عزیزم و هنرمندانی که در این مجموعه همراهی کردند انکارناپذیر است. آن‌ها بی‌نهایت تأثیرگذار و بااحساس عمل کردند و جان و دلشان برای این اثر یکی است. من ریسک انتشار آلبوم را پذیرفتم ولی عملاً به این قضیه به‌حساب ریسک نگاه نکردم چون وزن منافع معنوی که دنبال می‌کردم بیشتر از منافع مادی آن بود. ضمن این که من منکر بحث منافع مادی حاصل از یک اثر نیستم. اگر این اثر دارد در یک روزگار پرتلاطم منتشر می‌شود، قطعاً همین روزگار باعث می‌شود که شنیدن این آلبوم برای عده‌ای باعث ایجاد آرامش شود. این مسئله برای ما ارزش بسیار  دارد. ضمن این که اثر هنری که ما نسبت به آن نگاه فاخر داشته باشیم، یک عمر خواهد ماند.»

این آهنگ‌ساز البته این نکته را یادآور می‌شود که از دولت انتظار دارد درباره‌ی حقوق مولفین و مصنفین اقدامی جدی داشته باشد و حق کپی رایت برای هنرمند محفوظ باشد:‌ «ما قانون مولفین و مصنفین را هم داریم اما این قانون در حوزه موسیقی نیازمند بازنگری است. بازنگری در این قانون و اجرایِ قدرتمندش می‌تواند حقوقی را برای هنرمند ایجاد کند که همیشه برای هنرمند پابرجا می‌ماند. از آن طرف بر این اعتقادم که وقتی یک اثر در دایره افتخارات جهانی قرار می‌گیرد، نقش رسانه‌ها بسیار تأثیرگذار خواهد بود. رسانه‌ها باید محصول و عوامل را معرفی کنند که به همین واسطه این اشتیاق به وجود بیاید تا آثار بعدی نیز تولید شود.»‌

«علی جعفری پویان» نوازنده ویلن در مورد سهم حضور خود در این آلبوم گفت: «حضور در این کار از نظر فنی برای‌م جالب بود. ما یک بخش سولیستیک داشتیم که از لحاظ فنی تجربه بسیار جالبی بود. در یکی از قطعه‌ها مجبور شدیم نیم پرده اجرا را پایین بیاوریم تا به آن صدایی که مد نظر آهنگساز بود برسیم چون ما از آن ساز فقط همان سونوریته را می‌خواستیم. نوع آرایشی که صدای سازها در این آلبوم دارد برای من جدید است.»

این نوازنده‌ی ویولون ادامه داد:‌ «ساختارشکنی جسورانه‌ای در میکس و مسترینگِ این آلبوم انجام شده است. اگر بخواهیم در مورد مسائل فنی سازهای زهی صحبت کنیم نیاز به یک جلسه نقد و بررسی داریم. این اثر می‌توانست با یک ارکستر اجرا شود اما به خاطر مسائل مالی واقعا امکان این کار نبود. ما در موسیقی امکان داشتن هیچ تبلیغاتی در سطح شهر نداریم. من و علی دریایی کار چندین نوازنده را انجام داده‌ایم تا هزینه‌ها کاهش یابد.»

«علیرضا دریایی» نوازنده ویلن که بخش اعظم «استرینگ سکشن» یا «قسمت زهی» را در این آلبوم اجرا کرده در مورد ویژگی های این اثر از منظر سازهای زهی گفت: «من در آثار فراوانی نواخته‌ام و در بسیاری از آنها با موتیف‌ها و جملات و نمودارهایی تکراری مواجه بوده‌ام؛ اما در این کار چنین احساسی نداشتم و از نوازندگی در آن لذت بردم.»‌

وی با تاکید بر اهمیت بخش زهی در اینچنین آثاری افزود: از آنجایی‌که هزینه نوازنده‌های مختلف و به شکل کلی هزینه‌های تولید یک آلبوم بسیار گزاف بوده و آثاری از این دست معمولا با هزینه شخصی و بدون حمایت دولتی تولید می شوند؛ دست آهنگساز و خالق اثر در استفاده از نوازندگان متعدد و مختلف بسیار بسته است؛ به همین خاطر من برای اینکه بخش زهی با کیفیت‌تر و متنوع‌تر اجرا شود چندین ساز ویلن مختلف با خودم می آوردم و مثلا اگر قرار بود ۱۰ نوازنده مختلف یک بخش را اجرا کنند من این ده بخش را با سه یا چهار ساز مختلف می‌نواختم تا رنگ و زنگ و کیفیت و بافت صدای سازها به ما یک خروجی زهی بسیار طبیعی و مخملین و باکیفیت بدهد.»

فائزه کامیاب هنرمند بخش آواها ‌در ادامه این نشست گفت: «این آلبوم واقعاً نام درستی دارد. به‌راستی که نوازش لحظه‌هاست. آلبومی که در آن هیچ ساز یا خواننده‌ای محوریت اصلی نیست و این موسیقی است که حرف اول و آخر را می‌زند. هر قطعه در این آلبوم با نامش ارتباط مستقیمی دارد. جریان خواننده محوری، آسیب‌های بسیاری به جریان موسیقی زده است. خوانندگان معمولاً دوست دارند زیاد بخوانند، اما در این آلبوم اتفاق‌های خاصی رخ داده است.»‌